Carpe Diem! - Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας

Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας

Κάποτε ήταν ένα τζιτζίκι κι ένα μερμήγκι. Το τζιτζίκι είχε φτιάξει τη φωλιά του στα κλαδιά ενός δέντρου και το μερμήγκι στις ρίζες του.
Ήταν καλοκαίρι και μόλις ανέτειλε ο ήλιος, το μερμήγκι ξεκινούσε την εργασία του. Έβγαινε από τη φωλιά του και έψαχνε να βρει διάφορους σπόρους. Όταν έβρισκε κάποιον, τον φορτωνόταν στην πλάτη του και τον μετέφερε στην φωλιά του, όπου και τον αποθήκευε. Μερικές φορές οι σπόροι ήταν τόσο μεγάλοι έπρεπε να τους κομματιάσει πρώτα και μετά να τους μεταφέρει, και αυτό σήμαινε διπλάσιο κόπο. Ο εργατικός φίλος μας εργαζόταν από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου.
Από την άλλη μεριά, το τζιτζίκι, ξυπνούσε αφού είχε σχεδόν μεσημεριάσει. Έβγαινε από τη φωλιά του και αφού έτρωγε κάτι πρόχειρα, έπιανε το τραγούδι, που μερικές φορές το συνέχιζε ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα.Εκτός από το να τρώει και να τραγουδάει, δεν έκανε τίποτα άλλο όλη την ημέρα. Τι όλη μέρα δηλαδή, την μισή μέρα, αφού, όπως είπαμε, ξυπνούσε μεσημεράκι.
Έτσι περνούσαν οι μέρες η μία μετά την άλλη και ήρθε ο καιρός που έφυγε το καλοκαίρι και έδωσε τη θέση του στο φθινόπωρο. Ο ουρανός συννέφιασε, ψιλή βροχή άρχισε να πέφτει και τα φύλλα των δέντρων ένα ένα ξεράθηκαν και έπεσαν στη γη.
Το μερμύγκι έχοντας αρκετές προμήθειες για να περάσει μέχρι την άνοιξη, καθόταν και απολάμβανε τον ήχο που έκαναν οι σταγόνες της βροχής καθώς έπεφταν πάνω στα ξερά φύλλα. Από την άλλη μεριά, το τζιτζίκι έψαχνε απεγνωσμένα να βρει κάτι να φάει αλλά δεν υπήρχε τίποτα αφού όλα τα φύλλα, όπως είπαμε, είχαν ξεραθεί.
Μην αντέχοντας άλλο από την πείνα. πήγε στον γείτονά του, το μερμύγκι, και του είπε:
- Καλέ μου γείτονα, σε παρακαλώ, δώσε μου κάτι να φάω γιατί όλα τα φύλλα έχουν ξεραθεί και δεν υπάρχει τροφή πουθενά!
- Καλά, όλο το καλοκαίρι τι έκανες?
Ρώτησε το μερμύγκι
- Α! Το καλοκαίρι δεν πρόλαβα να μαζέψω τροφές γιατί είχα πολύ κέφι και τραγούδαγα όλη μέρα.
-Ε! Αφού τραγούδαγες το καλοκαίρι, ήρθε τώρα ο καιρός να χορέψεις. Είπε το μερμύγκι και γύρισε να δει κάτι αργοπορημένα πουλιά που πετούσαν προς το νότο.

Με λίγα λόγια:
Να φροντίζεις πάντα για το μέλλον, ειδικά όταν γνωρίζεις από πριν τις ανάγκες που θα προκύψουν.
Ή όπως λέει και η παροιμία: " Των φρονήμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν".